از دست دادن بافت‌هاي بدن ،عملكرد اندام‌ها و موارد مشابه آن از مسائل مهم مطرح در حوزه پزشكي مي باشد.استفاده از روش‌هاي دارودرماني و ژن درماني شايد در مراحل شروع يك بيماري موثر باشد اما در مراحل پيشرفته‌تر پاسخگوي مناسبي براي درمان نمي‌باشد.ايجاد بافت‌هايي با ويژگي‌هاي مطلوب در شرايط خارج از بدن بيمار بر مبناي استفاده از سلولهاي زنده به عنوان واحد‌هاي سازنده بافت‌ها تحت عنوان روش هاي مهندسي بافت يكي از زمينه‌هاي بسيار كارا و فعال در حوزه پزشكي زيستي است. هدف از انجام اين طرح تهيه و تعيين ويژگيهاي داربست و هيدروژل طبيعي تهيه شده بر پايه ماتريس خارج سلولي آئورت است و همچنين تعيين ساختار و ويژگي‌هاي داربست و هيدروژل طبيعي تهيه شده از ماتريس خارج سلولي آئورت در مهندسي بافت مي باشد.اميد است داربست و هيدروژل طبيعي حاصل،با حفظ تركيبات اصلي بتواند بستر مناسبي جهت مشخص كردن رفتارهاي سلولي در محيط بيولوژيك و مدل مناسبي براي تحقيقات اوليه در ترميم و كاربرد در مهندسي بافت باشد.داربست تهيه شده از ماتريكس خارج سلولي ژل شده آئورت داراي زيست سازگاري مناسب و برهمكنش مناسبي با سلولها است و روش هضم آنزيمي روش كارامد براي تهيه ساختار هيدروژل يكنواخت از آن است.

محيط كشت سلولي جهت تمايز سلول هاي آپيكال پاپيلا به سمنتوبلاست جهت بازسازي پريودنتال اختراع شده است. درمان بيماري هاي مرتبط با پريودنتال و بهبود عملكرد ايمپلنت ها يكي از چالش هاي درماني جهاني هستند. تمايز سلول هاي بنيادي از پاپيلاي آپيكال (SCAPs) به سمنتوبلاست يك استراتژي براي درمان پريودنتيت مي باشد. سلول‌هاي آپيكال پاپيلا از مولر سوم انسان جدا و به مدت 21 روز در محيط تمايز حاوي -β گليسروفسفات و اسيد اسكوربيك 2-فسفات انكوبه شدند. واكنش زنجيره اي پليمراز همچنين براي پروتئين سيمان 1 (CEMP1)، كلاژن نوع I (COL1)، F-Spondin (SPON1)، استئوكلسين (OCN)، استئوپونتين (OPN) كه نشانگرهاي خاص سمنتوبلاست ها و اجداد آنها هستند، انجام شد. نتايج نشان مي‌دهد كه اين محيط تمايزي براي سيمان‌زايي SCAPهاي انساني مناسب و مفيد است. Differentiation environment for differentiation of papillae apical cells to cementoblast

استفاده از ايمپلنت هاي دنداني به عنوان يكي از اميدواركننده ‌ترين گزينه‌هاي درماني در دندانپزشكي، با چالش ها و محدوديت هايي مانند عدم ايجاد يكپارچگي استخواني كافي، كمبود استخوان يا تحليل آن، عدم اتصال به بافت نرم و استخوان و همچنين فقدان سيستم‌هاي دفاعي ايمني روبرواست. بنابراين در دهه هاي گذشته، تغييرات ايجاد شده در ايمپلنت ها جهت فراهم نمودن شرايط لازم جهت استئواينتگريشن سريع ايمپلنت بر روي استخوان و بهبود خواص بيولوژيكي ايمپلنت، گسترش يافته است. از اين رو در اختراع از سل شيت هاي حاوي سلول هاي بنيادي پاپيلاي آپيكال استخراج شده از ريشه دندان مولر سوم انسان كه در محيط كشت تمايزي حاوي اسيد اسكوربيك و β-گليسروفسفات كشت شده اند، براي تمايز به سمنتوبلاست ها و توليد سمنتوم و از پوشش نانوذرات بيواكتيوگلس بر روي ايمپلنت هاي تيتانيومي نيز براي بهبود تكثير سمنتوبلاست ها و چسبندگي سل شيت ها بر روي ايمپلنت تيتانيوم، به منظور افزايش اتصال ايمپلنت به استخوان و يكپارچگي استخواني استفاده شده است. نتايج نشان دادند كه استفاده از سل شيت ها و نانوذرات بيواكتيوگلس بر اساس تست تريپان بلو هيچگونه سميت سلولي نداشته و تصاوير ميكروسكوپ الكتروني چسبندگي سلول‌- سطح و سلول- سلول مناسبي را نشان دادند.